بحران‌ها معمولا به شکل ناگهانی پیش می‌آیند و این جزو طبیعتِ آنها است. بحران کرونا نیز از این قاعده جدا نیست و درست به همین شکل، ناگهانی و غیرمنتظره به‌وجود آمد و به‌سرعت جهان‌گیر شد. چه کسی تصورش را می‌کرد که ناگهان کشورهای جهان در زمان کوتاهی ناچار به اجرای محدودیت‌های سختگیرانه شوند؟ کدام یک از ما فکرش را می‌کرد که خیلی زود مجبور به فاصله گرفتن از خانواده و دوستانمان می‌شویم و احتمالاً با آینده‌ای نامشخص در رکود اقتصادی و اجتماعی روبرو خواهیم شد؟
بحران کرونا همچون زمین‌لرزه‌ای جهان را تکان داد اما به مرور که فاجعه گسترش یافت، خودش را بیشتر شبیه به یک سونامی شناساند. همانطور که در سونامی ممکن است امواج سر به فلک کشیده را پیشاپیش در افق ببینیم، در بحران کرونا نیز توانستیم روند افزایش سریع موارد ابتلا به کرونا را مشاهده کنیم و با یک محاسبه ساده ریاضی پیش‌بینی کنیم که چگونه ممکن است موجی از بیماری بر روی بیمارستان‌ها فرود آید و کار را برای همه سخت و طاقت‌فرسا کند.
اگر چه دیدن موج فاجعه‌باری که به این سرعت می‌آید و چنان تأثیر مخربی بر بشریت می‌گذارد ترسناک است ولی ما در مقابل آن درمانده نیستیم و قادریم با انجام اقداماتی نیروی این موج را تا حد زیادی کاهش دهیم.
باید در نظر داشته باشیم که بحران‌های سلامت اجتماعی همچون کرونا می‌توانند سلامت روان و ارتباطات افراد جامعه را نیز تحت تأثیر قرار دهند. اقدامات محدود‌کننده‌ای همچون تعطیلی موسسات آموزشی، دفاتر کار و مکان‌های تفریحی اگر چه برای پاره کردن زنجیره انتقال سریع بیماری مفید به نظر می‌رسند اما در عین حال در خانه ماندن اجباری مردم، قرنطینه و خود انزوایی می‌تواند باعث اختلال، اضطراب، استرس، انگ‌های اجتماعی و بیگانه‌هراسی شود. این امر ممکن است افراد را نسبت به هم کم‌تحمل و نابردبار کند. تحقیقات نشان می‌دهند که فاصله گرفتن از عزیزان، از دست دادن آزادی، بی‌حوصلگی و عدم اطمینان نسبت به آینده می‌تواند وضعیت سلامت روان افراد را با مشکلات جدی روبرو کند. در عین حال گزارش‌های متعددی در رسانه‌های جهان منتشر شده است که نشان می‌دهد عدم مدارا نسبت به دیگران بیماری همه‌گیر کرونا را با رشته‌ای از تبعیض‌ها علیه اقوام و گروه‌های اجتماعی، به‌ویژه تبعیض نژادی درمورد افراد دارای ظاهر آسیای شرقی و آسیای جنوب شرقی همراه کرده است.
در چنین شرایطی رفتار یک فرد به عنوان یک واحد از جامعه یا یک گروه اجتماعی می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر شدت مشکلات ناشی از همه‌گیری کرونا داشته باشد و اینجا است که رواداری و مدارا به‌عنوان اصطلاحی جامعه شناختی که به توانایی جمعی و فردی برای زندگی مسالمت‌آمیز با دیگران و توانایی تحمل شرایط ناخوشایند اشاره می‌کند معنا و مفهوم ویژه‌ای می یابد.
باید توجه داشته باشیم که یک بیماری همه‌گیر مرز و نژاد نمی‌شناسد و نباید اجازه دهیم کرونا باعث تبعیض میان افراد شود.
ما به عنوان افراد جامعه باید ضمن رعایت دستورات بهداشتی با بردباری به کسانی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به کرونا هستند توجه داشته باشیم. چنین افرادی نه تنها شامل والدین و مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌های خود ما، بلکه شامل دوستان، همسایگان و غریبه‌های پیر و بیمار نیز می‌شوند.
امروز ارزش‌های جهانی در زمینه احترام و مدارا با همه مردم فارغ از اینکه چه کسی یا اهل کجا هستند حیاتی و مرتبط‌تر از هر زمان دیگری به نظر می‌رسند. برخورد‌های تبعیض‌آمیز در دوران کرونا نسبت با افراد مسن یا بیمار نباید تحمل شوند و در عین حال باید با همدلی و همبستگی توجه و مراقبت خود را نسبت به دیگران افزایش دهیم و برای منافع همگانی آماده از خود گذشتگی باشیم.
بیماری همه‌گیر کرونا دیر یا زود از بین خواهد رفت اما قدرت تحمل ما در قبال آن به چگونگی رفتار و مدارای ما نسبت به همدیگر بستگی دارد و اینکه چقدر سریع خود را برای بهبودی و گذار به شرایط عادی آماده می‌کنیم.
تهیه و تدوین: مدرسه پرتو
منبع ۱، منبع ۲، منبع ۳، منبع ۴