توتو سوجیتو، فعال محیط زیست و اهل کشور اندونزی است. او در جاکارتا زندگی می‌کند؛ پایتخت اندونزی، شهری با یازده میلیون جمعیت که به خاطر ترافیک و مشکلات حمل و نقل شهری، شناخته شده است.
سوجیتو از معدود کسانی بود که به جای چشم پوشیدن بر این مشکل همگانی، کوشید که با دستی خالی اما ذهنی خلاق، راهی برای حل این مشکل بیابد. شاید جالب‌ترین نکته در فعالیت توتو این باشد که او پیش از هر چیز به نوعی کنکاش فرهنگی در جامعه خود پرداخت. او می‌خواست که استفاده از دوچرخه را به عنوان وسیله نقلیه همگانی در بین مردم ترویج کند. اما براساس مشاهداتش، واقف بود که در جاکارتا بسیاری از مردم از اتوموبیل و یا موتور سیکلت برای حمل و نقل استفاده می‌کنند و معدودی که دوچرخه را به کار می‌گیرند، اقشار ضعیفی هستند که قدرت خرید وسیله دیگری ندارند. از سویی قشر متوسط، تنها از دوچرخه به عنوان وسیله تفریح بهره می‌گیرند. براساس این مشاهدات، سوجیتو تصمیم گرفت که باور عمومی براساس این که استفاده از دوچرخه تنها مخصوص اقشار ضعیف است را تغییر دهد.
او انجمنی به نام «دوچرخه‌سواری به محل کار» (Bike2Work) را راه‌اندازی کرد. در سال ۲۰۰۴ این انجمن اولین کمپین خود را راه انداخت. در این کمپین ۱۵۰ نفر، از خانه به محل کار خود رکاب زدند. این در حالی بود که تا آن زمان فقط دستفروش‌ها یا اقشار ضعیف از دوچرخه استفاده می‌کردند.
در سال ۲۰۰۵ انجمن شروع به عضوگیری رسمی از تمامی اقشار جامعه کرد تا به این باور پایان دهد که دوچرخه فقط برای کسانی است که قدرت خرید ماشین را ندارند. در سال بعد، توتو به سراغ اقشار متوسط جامعه رفت. او سعی کرد با صحبت از مزایای دوچرخه‌سواری برای سلامتی، هزینه کمتر رفت و آمد و ایجاد جو بهتر بین کارکنان، شرکت‌ها را به استفاده از دوچرخه به عنوان وسیله رفت و آمد متقاعد کند. او توانست یک کمپانی بزرگ آی تی را قانع کند که دویست نفر از کارکنانش را ملزم نماید که حداقل ماهی یک بار با دوچرخه سر کار بیایند. این تغییر حتی در کارایی کارکنان اثر گذاشت و باعث شد بیست شرکت به این طرح بپیوندند!
او به فرهنگ‌سازی برای گسترش کمپین خود ادامه داد و پیام‌های کوتاهی را برای کمپینش تعریف کرد. او برای کمپین خود لوگو درست کرد تا اعضای کمپین، همدیگر را در حین دوچرخه‌سواری در شهر بشناسند.
به مرور دامنه طرح او به خاطر منفعت برای سلامتی و محیط زیست، به مدارس هم کشیده شد و طولی نکشید که به ۳۱ شهر اندونزی گسترش یافت!
در سال ۲۰۰۸ او کمپینی را مدیریت می‌کرد که ۱۵۰۰ عضو از دوچرخه‌سواران داشت.
سوجیتو با تلاش خود موفق شد که دولت را متقاعد سازد که برخی جاده‌ها را برای یک روز در هفته به عنوان «جاده‌های بدون ماشین» اعلام کند؛ به این معنی که افراد در آن روز مشخص تنها قادر به تردد با دوچرخه و یا پیاده‌روی در آن مسیرها باشند. او همچنین موفق شد دولت را متقاعد کند که مسیری را برای تردد دوچرخه‌سواران، بین سه پارک اصلی جاکارتا فراهم کند.
سوجیتو تلاش می‌کند که با سایر جمعیت‌هایی که هدف‌های مشترک دارند همکاری کند. تلاش وی در این مقطع زمانی بر آن است که دولت را متقاعد سازد که دوچرخه‌هایی را برای استفاده عمومی در اختیار همگان قرار دهد.
Icon vector created by rawpixel.com – www.freepik.comتهیه و تدوین: مدرسه پرتو
منبع عکس: ۱ و ۲